“ nie umiem się odnaleźć tu, lecz się dość dobrze gubię ”

Utknęłam gdzieś głęboko między chorą nadzieją a bezgraniczną naiwnością. Moje ambitne plany bycia królową sytuacji , sędzią albo chociaż marną rozgrywającą znów skończyły się klęską i sprowadziły mnie do jakże uwielbianej przeze mnie roli ofiary, czekającej na ogłoszenie wyroku.
Nie do końca jednak wiem jaki wyrok usatysfakcjonowałby mnie tym razem , ułaskawienie brzmi przecież mocno żenująco , a wolność wcale nie wydaje się być lepszą opcją.
Co gorsza, ni cholery nie mogę wyrwać się z tego patowego położenia , nerwowo wędruję miedzy oknem a komórką próbując znaleźć jakieś wyjście awaryjne , licząc iż uda mi się wymknąć niezauważona przez nikogo , ale im bardziej patrze tym bardziej go nie widzę . Dodatkowo z wielkim zaskoczeniem i jakże ogromnym zawiedzeniem muszę stwierdzić iż nerwowe wpatrywanie się w zegarek w żaden sposób nie sprawia, iż jego wskazówki przesuwają się szybciej ,  kalendarz tez mocno mnie zawodzi  w tym temacie.  Tylko chusteczki na moim łóżku wykazują odrobinę współczucia i całkiem sprawnie rosną u mojego boku , patrząc z litością jak po raz kolejny w nerwach i niepewności pozwalam komuś decydować o mnie ...